Ik begrijp heel goed dat je mij niet 1,2,3 als rouwspreker verwacht tegen te komen. Mijn carrière is begonnen in de verzekeringsbranche en mijn eerste vaste baan mag dan wel bij een uitvaartverzekeraar geweest zijn, verder had ik tot aan 2021 totaal geen affiniteit met de uitvaartbranche.

Tot dat ene telefoontje…

Middenin de eerste coronagolf in 2020, op een prachtige zonnige lentedag in april belde de uitvaartleider die ons begeleidt had bij de  uitvaart van mijn schoonvader. De woorden die hij als ervaren uitvaartleider uitsprak “jij kunt dit, je moet kilometers gaan maken”, bleken voor voldoende vertrouwen te zorgen en voordat ik het goed en wel besefte had ik “Ja” gezegd.

En zo stapte ik 2 dagen later met een bepaalde spanning in mijn lijf op de fiets en was ik onderweg naar ‘mijn’ eerste familie. Eenmaal onderweg drongen twijfels en onzekerheden zich als een zoemende bijenkolonie ongevraagd en ongewenst aan mij op. Ik stopte de, door angst doordrenkte drang om linea recta huiswaarts te keren ver weg, ik rechtte mijn rug, nam een flinke teug adem en trad binnen.

Toen ik 4 dagen later, op diezelfde fiets huiswaarts keerde na een prachtige herinneringsdienst schoten er opnieuw allerlei gedachten door mijn hoofd. Dit keer voelden ze als dartelende, vederlichte lentevlinders. Een heerlijke mix van opluchting, dankbaarheid en gepaste trots lieten alle belemmerende gedachten als sneeuw voor de zon verdwijnen.

De Pipi in mij met het motto: “Ik heb het nog nooit gedaan, maar ik denk wel dat ik het kan” had het bij het rechte eind!

Inmiddels heb ik al tal van families mogen ontmoeten op een intens verdrietig en allesbepalend moment in hun leven. Al meer dan een miljoen woorden heb ik mogen schrijven. Woorden om het voltooide leven te eren. Woorden van kinderen voor hun ouders , woorden van ouders voor hun kinderen… Woorden vanuit liefde, respect en recht vanuit mijn hart. Hartkrabbels dus.