“Maar vind je dat niet vervelend dat je geëmotioneerd raakt tijdens je werk” is de vervolgvraag van een uitvaartleidster waarmee ik een mooi gesprek heb over je eigen ballast en emoties.

Mijn antwoord is helder en klaar: “Nee, absoluut niet. Sterker nog als ik het niet meer voel, dan stop ik er meteen mee” .

En de nuance hierop is, dat ik uiteraard een bepaalde mate van afstand creëer, zodat het niet beklijft en mezelf gezond kan houden, maar in mijn werk als tekstschrijver, als (t)rouwspreker en als rouw- en verliesbegeleider vind ik dat ik het moet “voelen”. Dat brengt namelijk de mooiste verhalen en de beste (therapeutische) gesprekken. Dus alles wat ik babbel, maar grotendeels krabbel, komt vanuit mijn hart… vandaar de naam Hartkrabbels.